[Maputo Μοζαμβίκης, 20 Φεβρουαρίου 2011]
«Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί» (Α΄ Κορ. 5, 6)
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ, Εκπρόσωπε της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος, του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄,
Πολυσέβαστέ μου, Γέροντα Άγιε Ζακύνθου,
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ζάμπιας και Μαλάουι κ. Ιωακείμ,
Εντιμότατοι Άρχοντες, οι συναχθέντες στη Χαρά της Εκκλησίας μας,
Σεβαστοί Πατέρες και Αδελφοί μου,
Φίλοι «εκ περάτων»,
Υψηλοί Καλεσμένοι μας,
Λαέ του Θεού ευλογημένε,
Ευρισκόμενος ήδη επί της τιμίας καθέδρας της Επισκοπής Μοζαμβίκης, απορώ και εξίσταμαι, πώς ο ανάξιος και ελάχιστος εγώ, αξιώθηκα τέτοιας υψίστης τιμής! Κι εννοώ πνευματικής τιμής, διότι γνωρίζετε όλοι -επιτρέψατέ μου να το δηλώσω ευθύς εξ αρχής- η κοσμική πλευρά της τιμής ουδέποτε με ενδιέφερε κι ελπίζω ποτέ να μην με επηρεάσει. Απορώ λοιπόν και εξίσταμαι ότι με εξέλεξε ο Κύριος των Ουρανών δια της ψήφου των τιμίων Αρχιερέων, των συγκροτούντων την Αγία και Ιερά Σύνοδο της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, στην περίοπτη έπαλξη του Πνευματικού Πατρός της Μοζαμβίκης.
Κατά τους δύο μήνες, κατά τους οποίους διακονώ τον τόπο αυτόν και -χάριτι Θεού- ανιχνεύω τις ψυχές των ενταύθα Χριστιανών, διαπιστώνω πλείστες όσες δυσκολίες να αναμένουν λύσεις, απαντήσεις, διεξόδους. Ανθρωπίνως αισθάνομαι αδύναμος, ελάχιστος, αμελητέος, όμως κραταιώνομαι από τη Χάρη, την οποία μού εμπιστεύθηκε η Εκκλησία και, ενώπιον του ιερού Θυσιαστηρίου (από όπου επιδιώκω να φορτίζω «εαυτόν και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών»), δέομαι γονυκλινώς και ικετεύω: «Κύριε, επίσκεψαι την άμπελον ταύτην, ήν εφύτευσεν η δεξιά σου». Τότε νοιώθω την αγιοπνευματική πνοή να με ενδυναμώνει και να με χειραγωγεί ως πρώτον εργάτη στην άμπελο του Ουρανού. Έτσι, δια της δικής μου «μικράς ζύμης» δύναται «ο εκ κοπρίας ανυψών πένητα» (Ψαλμ. 112, 7), να ζυμώσει το «φύραμα» της Μοζαμβίκης! Όμως κι εδώ, οι λιγοστοί Χριστιανοί μας αποτελούν και οι ίδιοι «μικράν ζύμην», εφόσον αναλογισθούμε τα 18.000.000 των κατοίκων όλης της χώρας. Υπόσχομαι να κάμω ό,τι κατ’ άνθρωπον είναι δυνατόν, ώστε να ζυμωθούν με τον ποιοτικότερο τρόπο όσες περισσότερες ψυχές, από αυτές που παροικούν στα όρια της δικαιοδοσίας μου, οδηγούμενες στη χριστοποίηση, την οποία επαγγέλλεται η Ορθόδοξη Ιεραποστολή. Είπα: «κατ’ άνθρωπον». Όμως γνωρίζω το πεπερασμένο των ανθρώπινων δυνάμεων και δυνατοτήτων, κυρίως δε των δικών μου. Γι’ αυτό αφήνω «την πάσαν ελπίδα» μου στο: «κατά Θεόν» και αναμένω το Θαύμα της αγαθής «αλλοιώσεως», την οποία θα προκαλέσει Εκείνος τελικά στο ανθρώπινο «φύραμα» της χώρας ετούτης!
Η Ιερά Επισκοπή Μοζαμβίκης ιδρύθηκε το 2006, με σχετικό Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο. Μέχρι τότε η χώρα υπαγόταν στη Μητρόπολη Ζιμπάμπουε και παλαιότερα στη Μητρόπολη Ιωαννουπόλεως. Έδρα της, η πρωτεύουσα Μαπούτο. Ορμητήριο των ιεραποστολικών προσπαθειών μας αυτός εδώ ο Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, που ολοκληρώθηκε οικοδομικά το 1959. Απέναντι ακριβώς υπάρχει το σπίτι, όπου διέμενε ο εκάστοτε Εφημέριος. Σήμερα εκεί στεγάζονται τα Γραφεία της Επισκοπής Μοζαμβίκης, η επισκοπική κατοικία και εσχάτως το Ελληνικό Σχολείο. Πολλές φορές έχω δηλώσει στους αδελφούς, τους οποίους έχω συναναστραφεί εδώ, κάτι που επαναλαμβάνω και τώρα ενώπιον όλων: Το σπίτι του Επισκόπου είναι και δικό Σας, αγαπητοί! Αποτελεί την προέκταση του Ναού μας! Το τραπέζι μου είναι δικό σας – προέκταση της Αγίας Τράπεζας! Δεν χρειάζεται μάλιστα να χτυπήσετε την πόρτα του Επισκοπείου για να εισέλθετε, διότι απλούστατα θα είναι πάντα ορθάνοιχτη για Εσάς, όπως και η καρδιά μου!
Χρέος μου θεωρώ μια σύντομη αναφορά στην ιεραποστολική προσπάθεια της Μπεΐρα, την οποία επισκέφθηκα πρόσφατα. Η πόλη Μπεΐρα δέχθηκε τους πρώτους απόδημους Έλληνες, όντας η κύρια πύλη εισόδου μεταναστών προς την Κεντρική Αφρική. Εκεί υπήρξε ακμάζουσα Ελληνική Κοινότητα από το 1876, την οποία ίδρυσαν Έλληνες από την Κάρπαθο, την Κάσο, την Κρήτη, τα Επτάνησα και αλλού, ασχολούμενοι κυρίως με το εμπόριο. Στους ντόπιους διέδωσαν την καλλιέργεια καπνού, ενώ απασχολήθηκαν στην κατασκευή του σιδηροδρόμου, που θα ένωνε τη χώρα με τη Νότιο Αφρική και τη Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε και Ζάμπια). Στην ακμή της η Ελληνική Κοινότητα υπερέβαινε τα 3.000 μέλη. Από το 1876 άρχισε η ανέγερση του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος, του παλαιότερου ορθόδοξου ναού της νοτιότερης Αφρικής. Το 1927 ανηγέρθη το Pythagoras School για τις εκπαιδευτικές ανάγκες των Ελλήνων. Συν τω χρόνω η Κοινότητα παρήκμασε και απέμειναν άδεια κτήρια. Με πρωτοβουλία του σεπτού Πατριάρχου μας, ως Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε, περιήλθαν στην δικαιοδοσία εκείνης της Μητροπόλεως, ενώ, με αρωγό τη Βουλή των Ελλήνων, επισκευάσθηκαν και απέκτησαν την αρχαία τους λάμψη, αναμένοντας -όπως ευελπιστούμε- να στεγάσει το πρώτο ολοκληρωμένο Ορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο στη Μοζαμβίκη.
Πολλά σκέπτομαι και ονειρεύομαι και σχεδιάζω γι’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, ο οποίος, με τη φυσική ομορφιά που τον διακρίνει, διηγείται «δόξαν Θεού» αναγγέλλοντας προς κάθε κατεύθυνση «ποίησιν χειρών αυτού» (Ψαλμ. 18, 1). Ελάχιστα μόνον θα ειπώ, αναλογιζόμενος ότι εν ημέρα κρίσεως θα βρεθώ οφειλέτης όσων θα έχω υποσχεθεί, δίχως και να τα πραγματοποιήσω. Σε γενικές γραμμές όμως, τολμώ μόνον να αναφέρω στην αγάπη σας και δι’ Υμών στον πολυσέβαστο Πάπα και Πατριάρχη μας, αλλά και στην καθόλου Εκκλησία, ότι σκοπεύω:
• Εξεύρεση και κατάρτιση ικανών στελεχών, κατά προτίμησιν εκ των εντοπίων, για την δημιουργία του ιερού Κλήρου της Επισκοπής μας.
• Συσπείρωση και ανασυγκρότηση της Ελληνικής Ομογένειας.
• Πνευματική μέριμνα για όλους τους αδελφούς Ορθοδόξους (Ρώσους, Σέρβους, Ουκρανούς, Βουλγάρους και άλλους). Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και η προσπάθεια, η οποία ήδη έχει δρομολογηθεί, για μετάφραση και έκδοση των αναγκαίων λειτουργικών κειμένων.
• Προώθηση της Ορθόδοξης Παράδοσης και του Ελληνικού Πολιτισμού. Η προσπάθεια αυτή θα υποστηριχθεί με την ίδρυση κέντρου σχετικών σπουδών και ανάλογων δράσεων.
• Στήριξη και διάδοση της Ελληνικής Παιδείας.
• Αξιοποίηση των υπαρχουσών εγκαταστάσεων της τοπικής Εκκλησίας, με σκοπό την ενίσχυση του ιεραποστολικού της έργου.
• Συμβολή στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων της χώρας και ιδιαίτερα αυτών που σχετίζονται με την υγεία.
• Συμμετοχή σε όλους τους θρησκευτικούς και μη οργανισμούς, οι οποίοι με σοβαρότητα προάγουν την ειρηνική συμβίωση των κατοίκων της Μοζαμβίκης.
• Πάνω απ’ όλα και πρωταρχικά όμως ονειρεύομαι την οικοδόμηση της Παρουσίας του Θεανθρώπου μέσα στις ψυχές όλων εκείνων, που θα ακούσουν και θα δεχθούν ως τρόπο αληθινής ζωής το καλό Άγγελμα Εκείνου. Το Ευαγγέλιο, άλλωστε, απευθύνεται προς όλους, αφορά σε όλους, δίχως διακρίσεις εθνικής προέλευσης και παρωπίδες μισαλλοδοξίας ή ανάλογων συμπεριφορών, οι οποίες, όχι μόνον δεν οικοδομούν, αλλά σχεδόν πάντα γκρεμίζουν. Η ξεκάθαρη εντολή του Χριστού «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Μτ. 28, 19-20), προϋποθέτει κένωση του όλου εαυτού μας και των κατεστημένων του, άνοιγμα δε Αγάπης, ανυπόκριτης και ανυστερόβουλης.
Αγαπητοί μου,
Ως ταπεινός Επίσκοπός Σας, ευαγγελίζομαι «υμίν τοις μακράν και τοις εγγύς»: «Ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφ. 2, 17-19). Κυρίως απευθύνομαι προς τα νοητά πρόβατα «ά ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης», διότι ο Κύριος Ιησούς, ο Εσταυρωμένος για την Αγάπη και Αναστάς υπέρ του ανθρώπινου γένους, αναμένει την εκκλησιοποίηση και εκείνων πλησίον Του, μέσω της δικής μας προσπάθειας, επισημαίνοντας: «κακείνα με δει αγαγείν και της φωνής μου ακούσουσι και γενήσεται μία ποίμνη, εις ποιμήν» (Ιω. 10, 16).
Ολοκληρώνοντας, επιτρέψατέ μου να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας τον Γέροντά μου Άγιο Ζακύνθου, ο οποίος υπήρξε αρωγός και συμπαραστάτης καθ’ όλη την μέχρι σήμερα πορεία μου. Ευχαριστίες οφείλω και στον εκπρόσωπο της Α.Θ.Μ. Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, υπό το ωμοφόριον του οποίου υπηρέτησα επί δεκαετίαν στην Ιερά μητρόπολη Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας αλλά και στον αγαπητό αδελφό Μητροπολίτη Ζάμπιας και Μαλάουι, κ. Ιωακείμ που είναι μαζί μας κατά την ημέρα αυτή της αναλήψεως των καθηκόντων μου, με τον οποίο συνδέομαι από τα νεανικά μου χρόνια. Ευγνωμόνους ευχαριστίες οφείλω στους Πανοσιολογιωτάτους Αρχιμανδρίτες π. Αθανάσιο Ακούντα και π. Δανιήλ Μπιάζη, καθώς και τους Αιδεσιμολογιωτάτους Πρωτοπρεσβυτέρους π. Παναγιώτη Καποδίστρια και π. Γεράσιμο Σκαρτσή, που, αψηφώντας τις δυσκολίες πραγματοποίησαν το ταξίδι αυτό και βρίσκονται κοντά μας κατά την χαρμόσυνη σημερινή εορτή της τοπικής εκκλησίας μας. Με ιδιαίτερη χαρά καλωσορίζω τους εκπροσώπους των υπολοίπων ομολογιών και θρησκειών και προσβλέπουμε σε αγαστή συνεργασία προς όφελος του πολύπαθου λαού της Μοζαμβίκης. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τους εκπροσώπους της κυβερνήσεως, που βρίσκονται σήμερα μαζί μας, όλους τους αντιπροσώπους των διπλωματικών αποστολών, καθώς και τις αντιπροσωπείες κοινοτήτων, φορέων και ομοσπονδιών από την Ν. Αφρική, την Ζάμπια και την Ζιμπάμπουε που είναι μαζί μας και μας τιμούν με την παρουσία τους σήμερα. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ενταύθα συνεργάτες μου, οι οποίοι συνέβαλαν με προσωπική εργασία και όχι μόνο, στην όλη ετοιμασία της παρούσης τελετής.
Πολυφίλητοι Πατέρες και Αδελφοί μου,
Αν και βρισκόμαστε πένητες σε μια πολύ φτωχή χώρα, ως Εκκλησία δεν δειλιάζουμε. Αισθανόμαστε «ως πτωχοί πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. 6, 10), επειδή το θεανδρικό Πρόσωπο του Αναστάντος Χριστού μάς στηρίζει, μάς οδηγεί, μάς παρηγορεί! Όλα για Εκείνον: Η μικρή μας ζωή ας γίνει προσάναμμα για τη μεγάλη Πυρκαγιά, η οποία θα πυρώσει ευεργετικά (αναστατικά και σωτήρια) την κατά Μοζαμβίκην Εκκλησία!
Εύχεσθε και προσεύχεσθε υπέρ ημών!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου